فضلیت نهم : شکیبایی و سپاسگزاری.

از فضائل دیگر امام علی (ع) شکیبایی و سپاسگزاری است پیامبر در خطبه غدیر میفرمایند : أَلاوَإِنَّ عَلِيّاً هُوَالْمَوْصُوفُ بِالصَّبْرِ وَالشُّكْرِ، ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدي مِنْ صُلْبِهِ؛ بدانيد كه علي و پس از او فرزندان من از نسل او، داري كمال شكيبايي و سپاسگزاري اند.در واقع این سخن دو صفت را برای امام بیان میکند یکی شکیبایی و دیگری سپاسگزاری.

قرآن كريم پيامبر و مسلمان‏ها را دل‏دارى مى‏دهد و امر به شكيبايى‏ و صبر مى‏كند و مى‏گويد: اين ظواهر فريبنده، مانند شكوفه‏هايى هستند كه زود مى‏شكفند و پژمرده مى‏گردند و بر روى زمين مى‏ريزند و چند صباحى بيشتر پايدار نمى‏مانند. در واقع، آيات قرآن، در مقام بيان بى‏ارزشى متاع دنيا نسبت به آخرت است و بيان اين كه آن چه خداوند به پيامبر و مسلمان‏ها داده، بهتر و پايدارتر است كه عبارتند از: ايمان، اسلام، قرآن و آيات الهى و روزى‏هاى حلال و پاكيزه و نعمت‏هاى جاودان آخرت. [1]

امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: «من دين الائمة الورع و العفّة و الصلاح و انتظارُ الفرج بالصّبر»؛ «از آيين امامان است: تقوا، عفّت، صالح‏بودن و انتظار فرج با صبر و شكيبايى‏».[2]

امام نیز در کمال صبر و شکیبایی بودند این را میتوان از سخن خود ایشان در نهج البلاغه قسمتی که ابوبکر به عنوان خلیفه انتخواب شد مشاهده کرد امام فرمودند : وَ اَغْضَيْتُ عَلَي الْقَدْيَ وَشَربْتُ عَلَي الشَّجي وَ صَبَرْتُ عَلي اَخْذِ الْكَظَم وَعَلَي اَمَرَّ مِنْ طَعْمِ الْعَلْقَمْ؛ (نهج‏البلاغه، خطبة 26)خار در چشمم بود و چشمها را بر هم نهادم، استخوان در گلويم گير كرده بود و نوشيدم، گلويم فشرده مي شد و تلختر از حنظل در كامم ريخته بود و صبر كردم.

صفت دیگر که پیامبر به امام نسبت دادند سپاسگزاری است ؛ که در تمام افعال و حرکات امام مشخص است و همچنین در روایات و حدیث های زیادی امر به سپاسگزاری میکنند .

امام خمینی فرمودند: تواضع، صفا، ايثار، بخشندگى و امثال اين صفات، هم زيبايند، هم در هر كه باشد، زيباست. اين همان زيبايى عقلى و جمال معنوى است. اتفاقاً در سخنان پيشوايان ما به اين نكته تصريح شده است. حضرت على عليه السلام پاكدامنى را زينت فقر و سپاسگزارى‏ را زينت ثروتمندى مى‏ داند. [3]

 

[1] پرسشها و پاسخهاى دانشجويى‏ ، گروهى از مولفان‏ ، دفتر نشر معارف‏ ، قم : بي جا ، جلد 37 ، صفحه 190.
[2] همان ، جلد27 ، صفحه 260.
[3] گفتم گفت‏ ، جواد محدثى‏ ، دفتر نشر معارف‏ ، قم‏: 1388 ، چاپ اول ، صفحه 33.