فضلیت دهم : راه مستقیم .

راه مستقیم راهی است که انسان را مستقیما به سوی هدف میرساند بدون هیچ راه فرعی مانند یک تابلو که جهت ها را نشان میدهد و باعث میشود که به بیراهه نرویم .( قلم اینجانب ) پیامبر در خطبه غدیر میفرمایند :

مَعاشِرَالنّاسِ، أَنَا صِراطُ الله الْمُسْتَقيمُ الَّذي أَمَرَكُمْ بِاتِّباعِهِ، ثُمَّ عَلِي مِنْ بَعْدي. ثُمَّ وُلْدي مِنْ صُلْبِهِ أَئِمَّةُ (الْهُدي)، يَهْدونَ إِلَي الْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلونَ ؛[1] هان مردمان! صراط مستقيم خداوند منم كه شما را به پيروي آن امر فرموده. و پس از من علي است و آن گاه فرزندانم از نسل او، پيشوايان راه راستند كه به درستي و راستي راهنمايند و به آن حكم و دعوت كنند.

نبی گرامی اسلام خود را راه مستقیم معرفی میکند و بعد میفرمایند پس از علی (ع) صراط مستقیم است .

این تعبیر را نیز خداوند در قران بیان فرموده است :اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ ؛ 1ما را به راه راست هدايت فرما .

از ديدگاه آيات، انسان‏ها هم اكنون در صراط خود به سوى اهداف خويش در حركت‏اند؛ بر روى صراط خود مى‏لغزند و با افت و خيزها به حركت خود ادامه مى‏دهند. اين حقيقت و باطن، به دليل حجاب‏ها از ما پوشيده است؛ ولى اگر كسى بصيرت يابد و با طىّ منازل و تحمل رنج‏ها و رياضت‏ها، قيامت براى او قيام كند، هم اكنون شاهد آن خواهد بود.[2]

امام صادق (ع) فرمودند :  صراط در دنيا شناخت اهل بيت است و كسى كه اهل بيت را شناخت و با آنها رابطه برقرار كرد، در روز قيامت از روى جاده‏اى كه پلى است به روى جهنم، بدون هيچ مشكلى عبور مى‏كند.

حضرت مى‏فرمايد جلوه‏دنيايى صراط، امام مفترض‏الطاعه است. در روايات ديگر هم حضرت قسم ياد مى‏كنند كه واللّه اين صراطى كه در قرآن مطرح است اهل‏بيت هستند و جز طريق اين بزرگواران راهى براى شناخت خدا وجود ندارد. اهل‏بيت وقتى انسان را با خدا آشنا مى‏كنند در حقيقت خواسته‏هاى حضرت حق را به مردم منتقل مى‏نمايند. در اين سير هم، تمام همت و تلاششان را به كار بستند تا از انسان، موجودى والا بسازند. لذا حضرت على (ع) فرمود: اگر پاى ساختن شما در كار نبود، خدا ما را از آن حالت نورى‏مان كه در زير عرش الهى بوديم به زمين نمى‏آورد. ما تناسب با زمين نداريم.[3]

 

[1] حمد ،آیه 6.
[2] پرسشها و پاسخهاى دانشجويى‏ ، گروهى از مولفان‏ ، دفتر نشر معارف‏ ، قم : بي جا ، جلد 2 ، صفحه 171 .
[3] ميعاد نور (راهنماى عمره مفرده)، محسن شريعت، دفتر نشر معارف ،  قم :1384 ، چاپ اول ، صفحه 70.