فضیلت اول : برپا داشتن نماز

خداوند متعال در قرآن می فرماید : أَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ وَاللَّهُ يعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ.[1]

نماز را به جای آور که نماز انسان را از هر کار زشتی باز می دارد.

واجبات اسلام همه در يك سطح نيستند و از لحاظ اهميت، با هم تفاوت دارند. بعضى از آنها در مرتبه‏اى والاتر و مهم‏تر از بقيه تكاليف هستند و با ترك آنها، ساير اعمال نيز تباه شده، اثر خويش را از دست مى‏دهند و يا كم اثر مى‏گردند.

يكى از وظايف مهم، نماز است كه حكم ستون و پايه دين را دارد و مصلحت آن، از هر فريضه‏اى بيشتر است.

نماز، سبب نزديكى به خداست‏ و انسان را از فحشا و منكرات باز مى‏دارد. دوستى كه نماز را با شرايط و آداب آن مى‏خواند، رغبتى براى غيبت، تهمت و دروغ ندارد؛ چون مى‏داند كه نمازش به شرط رعايت تقوا، مورد قبول خداوند قرار مى‏گيرد؛ و انسانى كه غافل از خداى خويش نيست و هدفى جز رضاى او ندارد، به هيچ وجه، عملى انجام نمى‏دهد كه موجب ناخشنودى پروردگار باشد .

خداوند به ما اجازه نداده با كسانى كه نسبت به دستورات دينى- به خصوص نماز- بى‏اهميت هستند، دوست باشيم. قرآن مى‏فرمايد:

«اى اهل ايمان! با آن گروه از اهل كتاب و كافران كه دين شما را به بازيچه گرفتند، دوستى نكنيد». همچنين در ادامه مى‏فرمايد:

(وَ اذا نادَيْتُم الَى الصّلاة اتّخَدوها هُزُواً وَ لَعِباً، ذلك بانّهم قومٌ لا يَعْقِلون) ؛[2]

«زمانى كه شما نداى نماز بلند مى‏كنيد، آن را به مسخره و بازى مى‏گيرند؛ زيرا آن قوم، مردمى نادان و بى خردند».

در اين آيات، بعد از آن‏كه مى‏فرمايد: آنان دين شما را به مسخره گرفته‏اند»، توضيح مى‏دهد كه بازى گرفتنِ دين، همان كوچك شمردن نماز و استهزاى آن است  .[3]

یکی از صفاتی که در خطبه غدیر نیز درباره امام علی (ع) آمده است این است که نماز به پا میدارند، در بخش دوم خطبه پیامبر میفرمایند:

عَلِي بْنُ أَبي طالِبٍ الَّذي أَقامَ الصَّلاةَ، هر آينه علي بن ابي طالب نماز به پا داشته و… .

حضرت امیر المؤمنین علی بن ابیطالب (ع) اولین نمونه ی کاملی است از تعلیم و تربیت پیغمبر اکرم (ص) . ین امام بزرگوار از همه جهات یک نمونه کامل بودند که یکی از مهمترین آن ها نماز بود به گونه ای که در هنگام نماز تیری را از پای ایشان بیرون میکشند بدون آنکه حضرت حتی لحظه ای به آن تیر توجه کنند زیرا تمام حواس ایشان سرگرم آن معبود یگانه و بی همتا بود . ( قلم اینجانب )

شهید مطری نیز در کتاب انسان کامل میگوید :

وقتی شب می شود و خلوت شب فرا می رسد، هیچ عارفی به پای او نمی رسد.

آن روح عبادت كه جذب شدن و كشیده شدن به سوی حق و پرواز به سوی خداست، با شدت در او رخ می دهد، مثل آن حالتی كه انسان در مطلبی داغ می شود؛ مثلاً وقتی در حالت جنگ و دعوا و ستیز است، چاقو قسمتی از بدنش را می بُرد و یك تكه گوشت از بدنش به طرفی انداخته می شود ولی آنچنان توجهش متمركز مبارزه است كه احساس نمی كند یك قطعه گوشت از بدنش جدا شده است. علی در حال عبادت چنان گرم می شود و آن عشق الهی چنان در وجودش شعله می كشد كه اصلاً گویی در این عالم نیست.[4]

[1] عنکبوت آیه 45.
[2] ( مائده آیه 57 و 58) .
[3] همای سعادت ،  علیرضا مستشاری ، انشارات معارف ، چاپ اول ، قم:1388 ،صفحه44.
[4] انسان کامل ، استاد مرتضی مطهری ، انتشارات صدرا ، چاپ سی و هشتم ، تهران 1385 ، صفحه46 .