توکل چہ کلمہ زيبايے ست:

“تو”
و
“کل”

وقتے تو، کل را دارے
ناراحت چہ هستے؟
وقتے با کل، هستے
دلت قرص باشد

تنھا خداوندست که بھترينھا را براے بندگـانش رقم مےزند.

✍همه چیز خوب است،اما برای خدا؛

????هرگاه یک استکان چای را به قصد خدا بخوری، دل تو به نور الهی منور می شود، ولی اگر برای حظ نفس خوردی، همان می شود که خواسته بودی.

‍

✅ آیت الله مجتهدے تهرانے(ره):

????عاقبٺ بہ خیرے بہ ریش و عرق چین و عبا و عمامہ نیسٺ

انسان نباید بہ این چیزها اعتماد ڪند…

باید ببیند چه شد یک عده از سپاه عمر ابن سعد به امام حسین علیہ السلام ملحق شدند و و عاقبت به خیر شدند و یک که در رکاب سیدالشهدا(ع) آمده بودند از او جدا شدند و رفتند…

خدایا عاقبٺ امر ما را خیر قرار بده.

????گر گدا کاهل بود
????تقصیر صاحبخانه چیست؟

❌????ما تنبل هستیم و حاجت از خدا نمی خواهیم.

????باید دست مان را بلند کنیم و گدایی کنیم و دائم به خدا بگوییم که حاجت ما را بده.

⛅️ اگر صلاح باشد، خدا حاجت ما را می دهد.

????گاهی هم صلاح ما نیست و خدا حاجت ما را نگه می دارد و در قیامت به ما می دهد.

???? آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):

▫️استاد ما حاج شیخ علی اکبر برهان می فرمودند:

▪️اگر میخواهی قدر مادرت را بفهمی یک شب دو تا آجر به شکمت ببند و بخواب

▫️در همان شب متوجه سختی ولادت و بارداری خواهی شد

▪️خلاصه اگر پدر و مادرت از شما ناراضی باشند

????کارت گیر است و سلب توفیق می شوی

????حتی سعی کن جلوی آنان مودب بنشینی و پاهایت را دراز نکنی!

????زنبور روی گل می نشیند????

و مگس اینهمه گل را رها کرده و روی زشتی می نشیند.
مثل زنبور باشید و خوبی های مردم را ببینید،

✨????بعضی ها مثل مگس می مانند و فقط دنبال عیب و بدی مردم می گردند.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمودند: …
قسم به خدایی که جز او خدایی نیست،
خداوند مومن را پس از توبه و استغفار عذاب نمی کند مگر به دو چیز:

سوظن به خدا، و غیبت مردم…
غیبت واقعا گرفتاری می آورد.

خـــ❤️ــداوند توفیق خوش گمانی به خودش
و غیبت نکردن را به ما بدهد که گرفتار عذاب الهی نشویم.

????حضرت علي (ع) مي فرمايد :

زندگي کردن با مردم اين دنيا همچون دويدن در گله اسب است..
تا مي تازي با تو مي تازند.
زمين که خوردي، آنهايي که جلوتر بودند.. هرگز براي تو به عقب باز نمي گردند.
و آنهايي که عقب بودند، به داغ روزهايي که مي تاختي تورا لگد مال خواهند کرد!
* در عجبم از مردمي که بدنبال دنيايي هستند که روز به روز از آن دورتر مي شوند
وغافلند از آخرتي که روز به روز به آن نزديکتر مي شوند..

(نهج البلاغه)