عادت همه ی مادرها همین است. وقتی یک غذای لذیذی درست می کنند که باب طبع فرزندشان هم هست، اگر او نباشد، یا خواب باشد، یا سیر… برایش کنار می گذارند.
من که در میان مادرانی که سراغ دارم ندیده ام بگوید بی خیال. می خواست اینجا باشد، بیاید سر سفره بخورد! همیشه سهم فرزند محفوظ است…
چند روز است به سفره دار این ایام، به همان که مهربان تر از مادر خطابش کرده اند، به مولایم در دل می گویم:
آخر ماه هم رسید من خواب مانده ام و جا مانده…
گمان ندارم از سفره‌ی رنگانگ و پر برکت این ماه چیزی برایم کنار نگذارید.
خوبان دل سیر از سر این سفره بلند شوند و من گرسنه بمانم…
خوب یا بد همه فرزند شماییم و …

میرزا اسماعیل دولابی