یکی از نکاتی که باید در رابطه با خدا مد نظر داشته باشیم این است که همیشه خدا را عظیم و بزرگ ببینم و خود را کوچک و حقیر در دعای عرفه آمده است :
اِلهى مِنّى ما یَلیقُ بِلُؤْمى وَمِنْکَ ما یَلیقُ بِکَرَمِکَ ؛خدايا از من است آنچه سزاوار پستى من است، و از توست آنچه شايسته بزرگوارى توست .
آن که یک عظمتی را درک میکند در مقابل عظمت‏ خدا، وقتى كه خودشان را حساب مى‏كنند، مى‏بينند كه هيچ نيستند و هيچ ندارند .
شکسته نفسی و خود را حقیر شمردن وذلیل و پست دانستن ؛ بهترین صفت از صفات کمالات است. و فایده آن دردنیا و آخرت بی حد و حصر است، و هر که به مرتبه بلندی یا رتبه ارجمندی رسید به وسیله این صفت رسید. و هیچ کسی خود را ذلیل نشمرد مگر اینکه خدا عزیزش شمرد. واحدی خود را نیفکند، مگر اینکه خدا او را برداشت و بلند کرد. .1
اين نكته نيز شايان توجه است كه معنى اعتقاد به بزرگى‏ خدا اين نيست كه او را در مقايسه با موجودات ديگر برتر و بالاتر بدانيم بلكه چنين مقايسه‏اى اصلا غلط است، ما بايد او را برتر از آن بدانيم كه با چيزى قابل مقايسه‏ باشد .2

————————————-

1-نراقی، احمد ، معراج السعاده ، انتشارات هجرت ، قم :1378 ، ص267.
2-مكارم شيرازى ، ناصر، تفسير نمونه، جلد 12 ، ص331 .