فضلیت سوم : خدا خواه بودن .

از نگاه قرآن كريم عبادت‏ و بندگى خداوند هدف اصلى آفرينش انسان است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ». [1]

بنابراين انسانى كه مى‏خواهد در راستاى‏فلسفه وجودى خود حركت كند، بايد همه اوقات خود به عبادت خدا مشغول باشد. البته بندگى و عبادت لزوماً به معناى عبادت‏هاى مرسوم و شناخته‏شده فقهى نيست. انسان حتى مى‏تواند خوردن و خوابيدن و تفريحات خود را عبادت الهى بداند. مشروط به آنكه به انگيزه الهى و در راستاى وصول به مقام قرب انجام گيرند. در عين حال، انجام عبادت‏هاى ويژه، مثل نمازهاى مستحبى، خواندن اذكار و دعاهاى ويژه، روزه گرفتن مستحبى، تمركز و توجه بيشتر به آيات قرآنى و امثال آن، مى‏تواند يكى ازشايسته‏ترين كارها در اوقات فراغت باشد.

امام على (عليه‏السلام) در دعايى از خداى متعال چنين مى‏خواهد:

اللهم فَرِّغْنِى لِمَا خَلَقْتَنِى لَهُ؛

خداوندا! براى دستيابى به آنچه كه مرا برايش آفريده‏اى فراغتى به من عطا كن.[2]

انسان خدا خواه و خداجو، دچار مشکلات و گرفتاری های روحی نمی شود؛ چون با یاد خدا، همواره به منبع بی پایان عشق و رحمت و عطوفت متصل است. از سوی دیگر، با اعطا و بخشش در راه خدا و تقوا در زندگی، مشکلات براو آسان می شود. این آسانی دو جنبه دارد: یکی این که چنین انسانی از قدرت روحی بالایی برخوردار می شود و میزان استقامتش بالا می رود. پس مشکلات بزرگ در دیدگان او کوچک جلوه می کند. دیگر این که قانون الهی چنین است که برخی اعمال عبادی در همین دنیا پاداش داده می شوند و پاداش آن ها افزون برپاداش اخروی، این است که مشکلات زندگی را برمؤمنان مرتفع می سازد.[3]

یکی از نمونه های کامل انسان خدا خواه در طول تاریخ امیر المؤمنین می باشد ؛ که پیامبر نیز در خطبه غدیر به این صفت امام اشاره کرده است و میفرمایند : وَ عَلِي بْنُ أَبي طالِبٍ الَّذي أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَي الزَّكاةَ وَهُوَ راكِعٌ يُريدُالله عَزَّوَجَلَّ في كُلِّ حالٍ.

هر آينه علي بن ابي طالب نماز به پا داشته و در ركوع زكات پرداخته و پيوسته خداخواه است.

و نکته مهم آنکه خدا خواه بودن امام مقطعی نیست که گاهی باشد و گاهی نباشه بلکه استمرار داشته و همیشه در جریان است و در تمام افعال و حرکات امام مشاهده میشود و حتی لحظه ای خدا از ذهن و قلب او خارج نمیشود به عبارت دیگر میتوان با نگاه کردن به جمال این امام بزرگوار و حتی دیدن افعال و خواندن سخنان ایشان پی به حضور خدا برد و  نزدیکی این یگانه بی همتا را به خوبی حس کرد. ( قلم اینجانب)

 
[1] زاریات ، آیه 56.
[2] همیشه بهار ، احمد حسین شریفی ، انتشارات معارف ، قم : 1391 ، چاپ اول ، صفحه 88.
[3] مجله بشارت ، خرداد و تیر 1382، شماره 36 ، صفحه 6 .( گرفته شده از http://www.hawzah.net)